Zwiększyłeś wesele

„Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką: nad mieszkańcami kraju mroków światło zabłysło. Pomnożyłeś radość, zwiększyłeś wesele. Rozradowali się przed Tobą, jak się radują we żniwa, jak się weselą przy podziale łupu”

Iz 9, 1-2

Nasza grafika z cyklu #niedzielanaserio jest dziś, z racji niedzieli Słowa Bożego, poszerzona o refleksję, którą właśnie zaczynasz czytać. Dlaczego niedziela Słowa Bożego? W różnych mediach wiele już o tym pisano, nie będę, więc tego powielał. Przywołam tylko zdanie pani Zuzanny zawarte w jej ostatnim odcinku z cyklu #rodzinneetiudy:

„Był bardzo długi czas w moim życiu, kiedy nie dostrzegałam Tego Towarzysza na naszej małżeńskiej drodze. Często, zwłaszcza w sytuacjach kryzysowych, których przecież na przestrzeni blisko 20 lat małżeństwa nie brakowało, czułam się samotna, bezradna, nie wiedziałam, gdzie szukać wsparcia”

Słowo Boże, nie tylko w życiu kapłana, zakonnika, ale również w życiu żony, męża, osoby samotnej – ogólnie chrześcijanina, może być Towarzyszem drogi. Może, bo to zależy ode mnie, czy zwrócę na Nie uwagę, czy Go posłucham, dopuszczę do siebie. Posłuchajmy więc dzisiejszego, wyjątkowego, bo niedzielnego Słowa. Przekieruj się TUTAJ i ze spokojem przeczytaj pierwsze czytanie, psalm, drugie czytanie, werset przed Ewangelią i fragment Ewangelii. Czytaj spokojnie, bez pośpiechu. Wyłącz muzykę, wycisz telefon, zablokuj wyskakujące powiadomienia z komputera. Daj czas Słowu! Przecież to jest niedziela Słowa Bożego. Zapisz sobie na kartce, w kalendarzu, notatniku zdania, które Cię poruszają, które wydają Ci się ważne, które w jakikolwiek sposób w Tobie rezonują. I zapytaj Boga, bo to Jego Słowo: „co chcesz mi przez te zdania powiedzieć? Na co chcesz zwrócić moją uwagę? Co mi zakomunikować, przypomnieć…”

Kiedy słucham, wyciągniętego przez Sztab Tak na Serio, zdania z proroka Izajasza, to przypomina mi się wschód słońca, który kiedyś obserwowałem w górach, gdy dzień zwyciężał noc. Przypomina mi się również, bardzo ważny dla mnie moment, kiedy w Noc Paschalną do ciemnego kościoła wnoszony jest Paschał. To, jak odpalane od Niego kolejne świece dają świątyni ciepło i blask. To, jak światło Chrystusa Zmartwychwstałego bierze górę nad ciemnością, nad mrokiem. Taki jest nasz Bóg – zwyciężający każdy mrok, każdą ciemność. Potrafiący nawet ze zła wyprowadzić dobro. Światłość dla świata, Życie dla umarłych, Zdrowie dla chorych, Przebaczenie dla grzesznych, Moc dla słabych, Nadzieja dla zrozpaczonych, Radość dla smutnych, Miłość dla wszystkich!

Myślę, w tym kontekście, o moich mrokach, w których siedzę. Moich ciemnościach, w których staram się nieudolnie stawiać kolejne kroki na drodze mego powołania. I o tym, że oddając te miejsca Jezusowi, stają się one jasne, rozświetlone, tętniące życiem. Oczywiście nie dzieje się to jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, ale stopniowo, powoli, z dnia na dzień, roku na rok. Coraz bardziej staram się oddawać stery Jezusowi. Ty też masz swoje powołanie. Jeśli jesteś na stronie Tak na Serio, to z pewnością rozważasz albo już żyjesz powołaniem do małżeństwa. Jak Ci w nim jest? To bardziej światło czy ciemność? Więcej w nim radości czy smutku? Tym mrokiem, ciemnością i jarzmem, o którym pisze Izajasz jest niewola, a światłem, pomnożoną radością, zwiększonym weselem jest powrót do Ziemi Obiecanej. Przyjście z powrotem do swojego miejsca, do świętej przestrzeni, gdzie spokojnie można wielbić Boga tzn. żyć pełnią życia.

Słowo Boże pokazuje nam dzisiaj, że wszelkie podziały, rozłamy, niezgoda, słowem – ciemności, również te czy w moim zakonnym życiu, czy w Waszym – małżeńskim, biorą się nie skądinąd, jak z oddalenia się od Chrystusa, z zapomnienia o Jego Krzyżu. Mówi o tym św. Paweł w II czytaniu. Kiedy upomina chrześcijan, aby żyli w zgodzie, wskazuje na Zbawiciela. On jest źródłem bycia „jednego ducha i jednej myśli”, które tak bardzo potrzebne są w życiu małżeńskim, gdzie jest się przecież, również dzięki Panu Bogu, „jednym ciałem”.

Izajaszowe zdanie pojawia się dziś w Liturgii Słowa dwa razy. W pierwszym czytaniu i w Ewangelii. Dlaczego w ogóle Ewangelista Mateusz zanotował cytat z Izajasza? Przecież nie dlatego, że był jego ulubionym! To, co zapisał Izajasz, że w przyszłości Pan chwałą okryje krainę pogańską, dzieje się teraz, w opisywanej przez Mateusza scenie: Jezus usunął się do Galilei, krainy pogańskiej! Jezus wchodząc tam przyniósł ludziom światło, nadzieję, radość, odpuszczenie grzechów, życie! I On to robi ciągle, również dziś i nawet teraz. Za każdym razem, gdy przychodzi, to wraz z Nim to wszystko staje się naszym udziałem.

Co możemy z tym zrobić? To, co opisywani w Ewangelii czterej uczniowie: Piotr i Andrzej, Jakub i Jan: zostawić wszystko i zacząć na serio żyć swoim powołaniem! To zostawienie wszystkiego polega na tym, że idziemy za Nim, za Jezusem. Będąc z Nim powołanie, którym nas obdarzył kwitnie, rozwija się. Jezus będzie obchodził nadal całą moją Galileę tzn. całe moje pogaństwo, wszystko to, w czym nie ma Jego, co jest we mnie ciemnością. Będzie obchodził, będzie głosił Dobrą Nowinę i będzie uzdrawiał, po co? Aby pomnażać radość, zwiększać wesele! Żebyś się mógł rozradować przed Nim ze świadomością, że Twoje małżeństwo, rodzina czy zakon i kapłaństwo jak w moim przypadku, są dla nas wielkim skarbem, że w powołaniu, którym żyję jest On, który rozświetla mroki każdej nocy.

Zaproś więc, w tę niedzielę Bożego Słowa, Jezusa Chrystusa do swojego życia. Opowiedz Mu, tak szczerze o swoich ciemnościach, o pragnieniu wolności, ale też o radościach i pięknie. I proś Go, aby we wszystkim, co niesiesz w życiu, szczególnie w sytuacjach kryzysowych, w których czujesz się samotnie i bezradnie, gdy nie wiesz, gdzie szukać pomocy i wsparcia, żeby zawsze towarzyszył Ci On. Pozwól Mu przejść przez Twoją Galileę!

Błogosławionej niedzieli!

P. S. a jakie Słowo z dzisiejszych czytań stało się Słowem dla Ciebie? Podziel się tym, jeśli chcesz, w komentarzu 🙂