Stacja VII – Zmartwychwstały Pan przekazuje uczniom władzę odpuszczania grzechów

Wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia, tam gdzie przebywali uczniowie, choć drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!» A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane»

J 20, 19 – 23

Panie Jezu, tak często w naszym małżeństwie zamykamy się na siebie nawzajem, ale też na Twoją obecność, z obawy „przed”… Przed zranieniem. Przed jakąś zmianą, czymś nowym, inną perspektywą. Przed utraceniem tego co po ludzku wydaje nam się wygodne, przed wyjściem poza strefę komfortu. Przed tym co pomyślą inni. Przed pracą nad sobą, wysiłkiem, który potrzebujemy włożyć w nasze relacje, szczególnie gdy czujemy się skrzywdzeni, zranieni.

Podobnie jak Uczniowie w Wieczerniku zamykamy się w naszych obawach, okopujemy na naszych pozycjach obronnych. To jednak nie stanowi dla Ciebie przeszkody. Tak jak do zalęknionych, zamkniętych Uczniów przychodzisz do nas z darem Twojego przebaczenia i pokoju. Szczególnie mocno obdarzasz nas nimi w sakramencie pokuty i pojednania. Tak często doświadczamy tego pokoju, który nastaje w naszym małżeństwie, w domu, kiedy jesteśmy oboje po spowiedzi, kiedy otwierasz nasze serca zamknięte na miłość. To Twoje przebaczenie otwiera nas na to, byśmy przebaczali sobie nawzajem. Po ludzku często jest nam trudno otworzyć serca na ten dar, na przyjęcie go i na wybaczenie drugiemu. Potrzebujemy do tego darów Ducha Świętego.

Prosimy Cię Panie Jezu, daj nam Twojego Ducha, wlewaj w nasze serca pokój, byśmy umieli się nim dzielić w naszych małżeństwach, byśmy umieli przebaczać i przyjmować przebaczenie.