Gdy nastał rozłam

Powołanie małżeńskie, moja droga do domu Ojca. Droga, którą – co naturalne – przemierzać miałam z ukochanym Małżonkiem. Czym jest ta droga? Czy w ogóle jest …, gdy tak jak w moim przypadku, współmałżonek postanowił z niej zejść? 

Droga, którą definiuje relacja z drugą Osobą, którą przemierza się ramie w ramie. Czasem trzymając się czule za ręce, w podskokach, by kiedy indziej ciągnąć się z irytacją… oby do przodu, oby nie ustać!

Czym jest ta droga kiedy nastał rozłam, kiedy zostałeś jak ja na niej sam, a małżonek – ten współtowarzysz podróży na zawsze – jest już na innym szlaku, często z kim innym przy boku?

Samotność, czasem pustka, tęsknota, strach… bezsilność i złość – kamienie, o które potyka się codzienność. Ogromny żal… można było tak wiele spraw zrobić i przeżyć inaczej, czasem odpuścić… zatrzymać w sobie kilka niepotrzebnych słów, więcej uwagi okazać!

A jednak też nadzieja, zrozumienie, cierpliwość i przebaczenie… olbrzymie dystanse wybaczania sobie i Jemu, które przemierzam. I Miłość – nieustająca, niegasnąca, niekończąca się wbrew radom i zachętom świata. Miłość tak zaskakująca w swej determinacji i nieustępliwości, wierności, wytrwałości. Miłość, która mi wszystko wyjaśnia! Miłość nieuzasadniona! Miłość jako drogowskaz, droga, każdy krok i cel!

To moja droga…

Z dystansu, widzę z niej Mojego Męża. Kibicuję Mu z oddali! Modlę się by szedł, choć często gubi krok, ku Niebu! W sercu, w Miłości jestem dyskretnie przy Nim, choć często dał odczuć, że go to nie obchodzi. Niektórzy z wzgardą mówią: desperatka, życia sobie nie potrafi na nowo ułożyć! Ale ja wiem… ono jest ułożone (na tyle na ile woli starcza). Pełne radości, satysfakcji, szczęśliwe i twórcze, pogodzone… z tą moją kochaną, całkiem niezwyczajną drogą małżeńską.

Drogą do domu Ojca, na której nigdy nie jestem sama. Za co Bogu w Trójcy Jedynemu i Niepokalanej niech będzie chwała. Do zobaczenia w Niebie!

Warszawa, 24 maja 2020 r.